What I dreamed

Otje

Ik geef toe ik ben geen katten mens, maar toen ik hoorde dat Otje onze nieuwe huisgenoot zou worden besloot ik hem een kans te geven. Otje was op het eerste oog een echt knuffelbeest, we werden dan ook al snel vriendjes.

Maar schijn bedriegt. Otje was een kat met smaak. Een tikkeltje decadent voor een standaard huis-tuin-en-keuken kat. Na een luxe leventje te hebben geleden mocht hij in ons studentenhuis zijn laatste maanden doorbrengen, dag zalmblokjes,
hallo droge kattenbrokken.

Dat het budget leven meneer niet zo beviel hadden we al snel door. Otje kreeg een attitude waar je u tegen zegt, eten was nergens meer veilig, wij waren nergens meer veilig...

Ik herinner me die ene avond als de dag van gister. We zaten samen op de bank en toen gebeurde het. Waar ik normaal met rechts aai, deed ik dat vandaag met links. Dat was de druppel, Otje begon uit het niets te blazen. Met grote halen probeerde hij mijn gezicht te raken, alles wat ik bewoog was in gevaar, ik kon geen kant op. Doodsbang maar heldhaftig probeer ik de kat (die inmiddels aan mijn huid zat vastgeklampt) te verwijderen, met succes. Sindsdien heb ik Otje nooit meer aangekeken..

Toen de eerste zonnestralen tevoorschijn kwamen is Otje weggelopen. Deze diva kat is nu vast zorgeloos aan het genieten van een magaritha. Maar ik, ik doe sindsdien geen oog meer dicht. Dagelijks droom ik van een angstaanjagende kat, opgestaan uit de dood. Kruipend komt hij onder mijn bed vandaan, want daar ben ik hem vergeten.

Wat ik geleerd heb van deze situatie? Ik kijk nooit meer Fairly Odd Parents en ik ben én blijf een honden mens.