Af en toe ben ik het hier echt beu. Dan vertrek ik. Een paar kilometer verderop heb ik een eigen kasteeltje. Zonder enige ballast zoek ik het dan wat hoger op. Hele dagen chill ik daar op een grote roze wolk. Geen gezeur en alles kan. Torenhoge muren van dromen en idealen maken dat ik me er veilig voel. Het is een plek waar ik mijn hele leven al kom, mijn favoriete plek.
Tot twee weken terug. Toen begonnen de buren met zeuren over de hoogte van mijn kasteel, te hoog vinden ze, het creëert een uitzichtloze situatie. Afbreken en de stenen nuttiger gebruiken is volgens hen de enige optie. Net of ik daar tijd voor heb.
Nee, waar ik me aan kan irriteren zijn die Grobbebollen van twee kastelen verder.
Ik weet niet wat Tita in die chocolade cake stopt, maar die beesten spacen de hele dag. En als die kamp-aap van een Tatu in de buurt is ben je alles kwijt. Mij is altijd verteld dat een luchtkasteel jouw ideale wereld voorstelt. Ik vraag me toch echt af wat deze geschifte kastelenbouwer wil bereiken in zijn leven.
Waar ik wel graag langs ga zijn de troetelberen. In hun achtertuin geven ze dikke feestjes. Zo nu en dan help ik ze mee met wat vrijwilligerswerk in ruil voor gratis entree. De jaarlijkse gay-parade die ze organiseren is ook zeker een aanrader. Alleen de after- party zou ik overslaan. Daar komen Tita’s eigengemaakte poppers tevoorschijn.
Maar goed, al met al gaat het daarboven ook vervelen. Het wordt tijd dat ik op begane grond iets op ga bouwen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten